پاسداری از جان همنوعان، ضرورت رانندگی مسئولانه در تعطیلات نوروز ۱۴۰۴

نوروز، نماد نوشدن و امید، فرصتی است برای تجدید پیوندهای خانوادگی و سفری به سوی آرامش، اما هرسال، غفلت از اصول ایمنی در رانندگی، این شادی را به غمی جبران ناپذیر تبدیل میکند.
آمار تلفات جادهای در تعطیلات نوروز، زنگ خطری است که بی اعتنایی به آن، نه تنها جان رانندگان، بلکه سلامت جامعه را تهدید میکند.
در آستانه نوروز ۱۴۰۴، یادآوری مسئولیت فردی و اجتماعی در قبال ایمنی رانندگی در جاده‌ها، ضرورتی انکارناپذیر است.
واقعیت تلخ آمار
مرگِ قابل پیشگیری براساس گزارش‌های سازمان پزشکی قانونی، در تعطیلات نوروز ۱۴۰۳، بیش از ۱۲۰۰ نفر در حوادث رانندگی جان باختند و نزدیک به ۲۰ هزار نفر مصدوم شدند.
بسیاری از این حادثه دیدگان، جوانان و کودکانی بودند که آینده شان در چشم برهم زدنی نابود شد. این اعداد تنها برگ‌های سرد از یک دفتر نیستند، هر رقم، داستانِ خانواده‌هایی است که دور سفره‌های نوروزی، جای خالی عزیزی را برای همیشه حفظ میکنند.
تصادفات، نخستین عامل مرگ و میر در گروه سنی ۱۵ تا ۳۵ سال است، نسلی که باید موتور محرک توسعه باشد، اما بی احتیاطی، طومار زندگی اش را پیش از بلندشدن می بندد.
احتیاط برای همه خودروها لازم است
در هنگام رانندگی و در بین برخی از افر اد قدرت موتور، مسئولیت بیشتر خودروهای سواری مدل بالا با قابلیتهای فنی پیشرفته، اغلب این توهم را ایجاد می‌کنند که راننده میتواند بر قوانین فیزیک غلبه کند!
هیچ سیستم ایمنی، جادهای خیس را خشک نمی‌کند، هیچ ایربگی، برخورد با سرعت ۲۰۰ کیلومتر را تحمل نمی کند، و هیچ ترمز ضدقفلی، از تصادف در پیچ‌هایی مانند جاده چالوس جلوگیری نخواهد کرد.
حتی در خودروهای لوکس، سرعت بالا زمان رسیدن به مقصد را چندان کاهش نمی دهد، اما احتمال مرگ را تا ۸۰ درصد افزایش میدهد.
هوشیاری اصل مهم در رانندگی است
  سیستمهای کمک راننده خودکار، هشدار خروج از خطوط و سنسورهای هوشمند، مکمل توجه انسان هستند نه جایگزین آن.
   لاستیک‌های فرسوده، ترمزهای کم اثر، و چراغ‌های معیوب، حتی در پیشرفته ترین خودروها فاجعه می آفرینند.
تصویر کودکی که به دلیل سبقت غیرمجاز رانندهای ناشناس، در آستانه نوروز یتیم شده، یا نوجوانی که به خاطر سرعت بالای پدرش، روی ویلچر نشسته، تنها بخش کوچکی از درد بی پایان بازماندگان است.
در سال گذشته، ۲۳ درصد کشته شدگان حوادث نوروزی، کودکان زیر ۱۲ سال بودند. این کودکان نه راننده بودند، نه مقصر، تنها مسافران بی اختیاری که آینده شان قربانی تصمیم های خطرناک شد. آیا وجدان ما تاب تحمل نگاه پدری را دارد که تابوت فرزندش را در آغوش گرفته است؟
  حوادث رانندگی، تنها به مرگ ختم نمی‌شوند، بسیاری از مصدومان، با نقص عضو، آسیب‌های نخاعی، یا ضربه‌های روانی مادام العمر روبرو میشوند.
بار مالی درمان این مصدومان، علاوه بر تحمیل هزینه‌های سنگین به خانواده‌ها، نظام سلامت را نیز تحت فشار قرار میدهد.
از سوی دیگر، مرگ سرپرست خانواده در سوانح رانندگی، بسیاری از خانوارها را به ورطه فقر می‌برد.
آیا میتوانیم در برابر این آسیب‌های اجتماعی بی تفاوت بمانیم؟
رانندگی پرخطر، اغلب ناشی از این تصور غلط است که «من مهارت دارم» یا «برای من اتفاقی نمیافتد». اما جاده، عرصه نمایش شجاعت نیست، عرصه احترام به حق زندگی دیگران است.
حتی اگر فناوری خودروی شما امکان حرکت با سرعت ۲۵۰ کیلومتر را می‌دهد، آیا اخلاقاً مجازید این کار را انجام دهید؟ آیا پذیرفته‌اید که ممکن است روزی خبر مرگتان به دلیل بی احتیاطی، زندگی خانواده دیگری را نیز ویران کند؟
نوروز ۱۴۰۴ آزمون انسانیت و صبر است
تعطیلات پیش رو، فرصتی است برای اثبات بلوغ اجتماعی، هر راننده باید پیش از روشن کردن خودرو، سه پرسش را از خود بپرسد: ۱. آیا سرعت من، جان همسفرانم را به خطر میاندازد؟
۲. آیا خستگی یا بی حوصلگی ام، تصمیم گیری ام را مختل کرده است؟ ۳. آیا حاضرم مسئولیت عواقبِ یک لحظه غفلت برای همسفرانم را بپذیرم؟
به یاد داشته باشیم جاده‌ها، وطن موقت ما هستند، احترام به قوانین رانندگی، تنها وظیفه قانونی نیست، ادای دین به انسانیت است.
نوروز ۱۴۰۴ میتواند نقطه عطفی در کاهش آمار تصادفات باشد، مشروط بر آنکه هرکس، خود را نگهبان جان همنوعش بداند.
امسال، سفری ایمن را نه به عنوان شعار، که به مثابه تعهدی فردی و جمعی برگزینیم چون زندگی، ارزشمندتر از هر مقصدی است.
انتهای پیام/
سید محمد ساداتی فلاح آبادی